مبدأ آن اروپا است. گیاهی است دائمی ولی مانند گیاهان دو ساله با آن رفتار می شود. نظیر بنفشه به سرما مقاوم و زمستان را زیر برف باقی مانده، در اوایل فصل بهار رشد و نمو خود را آغاز می کند و کشت و کار آن نیز مشابه بنفشه است. گل های آن سفید، صورتی، قرمز و بنفش است. ارتفاع بوته کم و به 10 –15 سانتی متر می رسد. در ایران نوعی از آن به صورت خود رو و وحشی در صحراها و مزارع می رویند. قطر گل از 2.5 تا 5 سانتی متر متغیر بوده و دمگل طویل و حدود 15 سانتی متر است. دارای انواع کم پر و پر پر است. گلبرگ ها پهن و گاهی پر پر مانند هستند.

از اواسط اسفند یا فروردین تا اوایل تابستان گل می دهد. گل ها پس از پژمرده شدن باید حذف کرد. اگر گیاه در زمین باقی بماند در سال بعد پر گل خواهد شد.

به سرما مقاوم است و نیاز به خاک مرطوب با زه کشی مناسب دارد. برای محل هایی استفاده می شود که تا حدودی سایه دار باشد گرچه در محل های آفتابی یا سایه دار نیز به خوبی رشد می کند. در نقاط با نور کامل آفتاب و در شرایط گرم و خشک گل ها زود پژمرده می شوند. در حاشیه های سایه دار، کم گل و گل ها نیز کوچک می شوند. در تابستان بوته کمی ضعیف شده و لبه های برگ دچار سوختگی می شود. بنابراین اگر قرار است نگهداشته شود، بهتر است در محلی که کمی سایه دار است کشت شود.

بذر مینا چمنی را مانند گیاهان دو ساله در آخر تابستان در خزانه هوای آزاد می کارند. در پائیز در مرحله 6 برگی آن را به محل اصلی منتقل می کنند و مانند بنفشه زمستان زیر برف می ماند. اگر بوته ها ضعیف بودند، این عمل به اسفند ماه یا اوایل بهار موکول می شود. از طریق تقسیم بوته در اسفند و اوایل بهار نیز قابل افزایش است.

بومی آسیای مرکزی بوده و یک گیاه دائمی ریزوم دار است که دارای برگ های پهن و بزرگ چرمی و براق است که اغلب در زمستان تغییر رنگ می دهد. می توان آن را در باغچه و به ویژه زیر سایه درختان و در محلی که خاک مرطوب باشد کشت کرد. گل های آن به صورت خوشـه ای به رنگ صـورتی، قرمز، بنفش و سـفید در بالای برگ ها نمایان است.

بطورکلی در بهار گل می دهد.ولی در تهران و حومه در اسفند ماه گل میدهد

به سایه و سرما مقاوم است. در خاک های مرطوب و غنی از مواد آلی و در محل آفتابی تا سایه –آفتاب به خوبی رشد می کند. گرما و خشکی زیاد را نمی پسندد اما خاک های ضعیف را تحمل می کند. یخبندان ممکن است به گل های اولیه آن آسیب برساند و در بعضی گونه ها ممکن است باعث خشکیدگی سربرگ ها شود. بنابراین مالچ دهی در پائیز میتواند مفید باشد.

بومی اروپا و شمال غربی آفریقا و آسیای مرکزی است. جنس Digitalisحدود ۲۲ گونه یک ساله، دو ساله و چندساله دارد که همگی مقاوم به سرما هستند. اغلب به صورت دو ساله کشت و کار می شود. چون در سال دوم پس از گلدهی از بین رفته یا کیفیت گل کم می شود، به ویژه زمانی که خاک سنگین باشد، نگهداری گیاه برای سال سوم ارزشی ندارد.مهمترین گونه آن D. purpureaاست که بیشتر رقم های آن دو ساله هستند. برگ های آن بیضی شکل و خیلی پهن بوده و سال اول به صورت طوقه ای هستند. گل ها به صورت خوشه مخروطی شکل در انتهای هر ساقه قرار دارند. گلبرگهای هر گل به شکل زنگوله درآمده اند و گاهی به صورت دو لب مشخص می شوند که به طور معمول لب پایینی طویل تر از لب بالایی است. گل ها که در طرفین ساقه قرار داشته، معلق و به سمت پایین آویزان هستند. رنگ گل ممکن است ارغوانی، سفید، زرد، صورتی و قرمز باشد که با خال هایی در دهانه گل به رنگ های دیگر و به طور معمول ارغوانی منقوش شده که به تشخیص آن کمک می کند. ارتفاع بوته بین ۹۰ تا ۱۸۰ سانتی متر است.

برای گلدهی نیاز به دریافت سرما دارد و اگر در آبان بوته ها به محل اصلی منتقل شود در بهار گل می دهد و گلدهی آن تا شهریور ادامه دارد.

خاک های مرطوب که زه کشی خوب داشته باشند بهترین خاک برای گل انگشتانه ای است. انگشتانه ای آهک گریز است و اگر خاک کمی اسیدی باشد اشکالی ندارد. نیاز به محل خنک و سایه دارد.

این گیاه دوساله می باشد و برای گلدهی نیاز به سرمادهی دارد اگه بذر این گل در بهار کاشته شود . در کرج در بهار از طریق تقسیم بوته افزایش می یابد. برای افزایش از طریق بذر، بذرها را در پائیز یا بهار در خزانه می کارند. اگر در بهار کاشته شود سال اول گل نداده و در پاییز با دیدن سرما نیاز سرما برطرف شده و در بهار سال دوم گل می دهد. ولی اگر در پاییز کاشته شود در همان سال اول نیاز سرمایی برطرف شده و در بهار به کل می رود. پس اگر در تابستان قصد خریداین بذر را دارید در پاییز و اگر در زمستان قصد خرید این بذر را دارید در بهار اقدام به کاشت بکنید. برای کاشت کرتی چون بذر آن ریز است، آن را پاشیده و با لایه نازکی از ماسه یا پیت نرم می پوشانند. بهتراست یک مرحله جابجایی انجام شود و وقتی گیاه ۲ –۳ برگی شد به خزانه دوم و سرانجام در پائیز به زمین اصلی منتقل شود که گیاه از بهار شروع به گل دادن می کند. ولی بهتر آن است در سینی کشت و در هر سلول 3 عدد تخم گل را کاشته و منتظر جوانه زنی و مراحل بعدی رشد باشید.

بومی مناطق مدیترانه است. این گل حدود 300 گونه دارد که شامل انواع یک ساله، دو ساله و چندساله است. در استکانی معمولی که یک گیاه دائمی و مقام به سرما است، برگ ها باریک و کشیده و متقابل هستند. گل ها در گونه های مختلف در شکل های استکانی، لوله ای یا ستاره ای دیده شده و در انتهای ساقه به صورت خوشه ای یا منفرد قرار دارند. از نظر عادت رشد، گونه های مختلف آن در حالت های خزنده، برافراشته، توده ای یا پهن شونده رشد می کنند.

از اردیبهشت تا اواخر خرداد به گل می رود و گلدهی آن تا شهریور ادامه دارد. گونه های مختلف گل استکانی روز بلند هستند و برای گلدهی به طول روز بیش از 14 ساعت نیاز دارند. با افزایش دما طول روز بحرانی افزایش می یابد. در دمای 15 تا 21 درجه سانتی گراد این طول روز 14 ساعت است. تیمار روز بلندی باید پس از مشاهده جوانه گل ادامه یابد، چون اگر طول روز کوتاه شود شاخساره به رشد رویشی برمی گردد.C. pyramidalisگونه ای دو ساله با عادت رشد طوقه ای است که برای گلدهی نیاز به سرما دارد. گلدهی با دماهای پایین تر از ۸ درجه سانتی گراد به مدت ۶ تا ۸ هفته و طول روز بلند ۱۴ تا ۱۵ ساعت قابل تنظیم اسـت. دان نـهال های این گـونه پـس از ۷ ماه رشـد، به سـرما و طـول روز بلنـد واکـنـش نـشان می دهنـد.C. medium تنها پـس از بـهارش در شرایط روز کوتاه و سپس ایجاد شرایط روز بـلند گـل می دهد. تنها دان نهال های مسن قادر به واکنش در برابر روز کوتاه و سرما هستند. تیمار با GA۳در شرایط روز کوتاه، باعث طویل شدن ساقه بدون گلدهی می شود. اگر این گیاهان طویل شده با سرما تیمار شوند، در شرایط روز بلند، در همان زمان همانند گیاهان رشد یافته در شرایط روز کوتاه که در مرحله بعد به روز بلنـد منتقل شده اند، گل می دهند. رقم های جدیدی از این گونه وجود دارد که بدون بهارش، در پاسخ به روز بلند گل می دهند.

نیازمند محل های آفتابی و گرم است و از گل های نادر است که خاک های آهکی را می پسندد. به زه کشی خاک بسیار حساس بوده، در رطوبت زیاد سریع از بین می رود.

استکانی بسته به گونه از طریق کشت بذر، تقسیم بوته و ریشه دار کردن قلـمه افزایش می یابد. گونه های C. carpaticaو C. elatinesبه وسیله بذر و C. isophyllaبه وسیله بذر و قلمه قابل افزایش هستند. بذر آن را باید در فصل یهار در گلخانه کشت کرده و سپس نشاء حاصل را به محل اصلی منتقل کرد. گیاهان دائمی استکانی در فصل پائیز و یا در اوایل بهار از طریق تقسیم بوته افزایش می یابند. برای استفاده از قلمه باید از گیاهی استفاده شود که در شرایط روز کوتاه برای تداوم رشد رویشی قرار گرفته باشد، چون استکانی یک گیاه روز بلند است و اگر به گل رفته باشد قلمه ها ریشه دار نخواهند شد. روش معمول به این صورت است که بذر استکانی را در اواخر بهار یا تابستان در هوای آزاد کشت می کنند و روی بذر را با مقدار کمی ماسه نرم و خاکبرگ می پوشانند. حدود 1.5 تا 2 ماه بعد یک جابجایی انجام شده و در پائیز یا اسفند به باغچه منتقل می شوند. برای اینکه در بهار یا تابستان سال دوم گل بدهند، بهتر است در پائیز در زمین اصلی کشت شود. در غیر این صورت اگر در جای گرمی نشاءها نگهداری و در بهار به زمین منتقل شود سال سوم به گل می روند.مراقبت سالانه گل استکانی مانند گیاهان دائمی دیگر است. بدین ترتیب که در فصل پائیز قسمت های هوایی گیاه را قطع می کنند و روی زمین را با مقداری کود دامی می پوشانند تا ریشه گیاه از سرما حفظ شود. در بهار چندین بار علف های هرز آن را وجین می کنند.

این جنس دارای گونه های مختلف یکساله نیمه مقاوم، مقاوم، دو ساله و چندساله مقاوم است. همین طور شامل درختان و درختچه های همیشه سبز می باشد. که بیشتر آن ها گل های زرد دارند.مبدأ این گیاه نواحی مدیترانه است، ارتفاع بوته ها تا 60 سانتی متر می رسد. گسترش بوته زیاد است، بنابراین در ابتدای کاشت، بوته ها با فاصله 30 سانتی متر کشت می شوند تا بوته ها سریع رشد کنند. گونه معروف آن S. bicolor است که یک گونه یک ساله مقاوم با شکل بوته ای است که در شرایط معتدل، بیشتر زمستان ها را تحمل می کند، بنابراین می تواند چندساله شود ولی در عمل در خیلی از مناطق به صورت یک ساله نیمه مقاوم از آن استفاده می شود. یعنی در اوایل بهار بذر آن کشت شده و آخر پائیز بوته ها حذف می شوند.برگ های آن کشیده و بیضی شکل بوده دارای بریدگی های زیادیاست که عمق و میزان بریدگی در رقم های مختلف تفاوت دارد. برگ ها به وسیله کرک ها یا موهای ریز سفید پوشیده شده است. گل های زرد آن تا اردیبهشت و خرداد ظاهر می شود.
ابری نقره ای گیاهی پر گل است، ولی هدف از کاشت آن بیشتر به دلیل داشتن برگ های نقره ای رنگ آن است. نباید آن را با گیاه برگ سفید (Centaurea candidissima) اشتباه کرد چون در برگ سفید بریدگی های برگ کمتر و نیز رنگ برگ ها به طور کامل سفید نبوده و کمی مایل به سبز است. گل آن ها نیز گرچه هر دو زرد رنگ است ولی شکل متفاوت دارند.

از اواسط بهار تا اواسط تابستان گلدهی دارند. گل آن ها اهمیت زینتی ندارد.

نیاز به شرایط آفتابی دارد ولی قادر است سایه را تحمل کند. در مقابل شرایط قلیایی و نمک بسیار مقاوم است. حذف غمچه های گل پیش از باز شدن، به تولید برگ های خاکستری جوان کمک می کند.

با بذر یا تقسیم بوته زیاد می شود. برای رقم های یک ساله و یا وقتی بخواهیم گیاه چندساله را به صورت یک ساله بکاریم، بذر در بهمن یا اسفند در دمای 15 –16 درجه سانتی گراد کاشته می شود و پس از مقاوم سازی نشاء، در اردیبهشت به باغچه منتقل می شود. می توان بذر این گیاه را در اوایل پائیز در شاسی سرد کاشته و پس از یک مرتبه جابجایی در اواخر پائیز یا اوایل زمستان آن را در طی زمستان از سرما حفظ کرده و در بهار به زمین اصلی منتقل کرد. در چندساله ها افزون بر بذرکاری که ممکن است در شهریور انجام شود، در اسفند یا بهار می توان بوته را خارج و آن را تقسیم، و دوباره کشت کرد.

این گیاه به دلیل رنگ خاص خود در طراحی فضای سبز کاربرد زیادی دارد زیرا به کار بردن رنگ خنثی تا گرم این گل در تضاد با گلهایی مثل آلترنانترا از نظر رنگ یا فلفل زینتی برگ سیاه، یا رونده هایی مثل آلیسوم مقایسه جالبی را به وجود می آورد همچنین در حاشیه بندی ها بجای شمشاد یا ترون می توان استفاده کرد!!

منشأ آن جنوب اروپا و حوزه مدیترانه و یکی از رایج ترین گل های فصلی است. نام آن از کلمه Calendae، به معنی اولین روز ماه گرفته شده است چون به تقریب در تمام سال گل می دهد. از جاهای گرم تا مناطق خیلی سرد قابل کشت است. این گیاه به عنوان یک گل یک ساله در برنامه گلکاری قرار می گیرد ولی می تواند به صورت علفی چندساله به زندگی خود ادامه دهد که در این حالت گل ها مرغوبیت سال اول را ندارند. بنابراین کمتر به صورت چندساله کشت و کار می شود. گل ها 3 –10 سانتی متر قطر داشته و به تنهایی در انتهای ساقه گل دهنده قرار دارند، و به رنگ های زرد و نارنجی دیده می شود. امروزه رقم های گل سفید هم از طریق بهنژادی به دست آمده است. دارای انواع کم پر و پر پر است. ارتفاع بوته ها بسته به رقم 30 –60 سانتی متر است. در انواعی از آن که ساقه ها یا دمگل های طویل و قوی و گل های درشت دارند، از گل بریده آن ها استفاده می شود. اغلب به عنوان مرز بین سایر گل ها کاشته می شود، چون رنگ زرد آن باعث می شود رنگ سایر گل ها بهتر نمایان شود. گل آن در شب جمع شده و حالت بسته و نیمه بسته به خود گرفته و در روز باز می شود. در اثر مالش برگ و گل آن بوی خوبی متصاعد می شود. خاصـیت دارویـی داشته و برای درمان بیماری های پوستی به کار می رود.

گل ریزان آن در بهار است و تا اواخر پائیز گلدهی آن ادامه دارد.

به سرما مقاوم بوده و در هوای سرد بهترین رشد را دارد. دمای مناسب برای آن 10 درجه ساانتی گراد است. در انواع پاکوتاه گلدانی، دمای 21 درجه در روزو 16 –17 درجه سانتی گراد در شب مناسب است. همیشه بهار گیاه خوبی برای تابستان است ولی باید در سایه کاشته شود تا کیفیت، طول ساقه و اندازه گل افزایش یابد. در زمستان بیشترین شدت نور باید برای آن فراهم شود. از نظر نیاز آبی، خاک باید همیشه مرطوب باشد. اگر گیاهان با خشکی روبرو شوند گدهی کاهش می یابد. گاهی تولیدکنندگان برای تولید گیاهان با ساقه های محکم و نیز افزایش عمر گلدانی، آبیاری را کم می کنند. برای افزایش تعداد شاخه های جانبی و در نتیجه افزایش تعداد گل می توان جوانه انتهایی را حذف کرد. به نوع خاک حساسیتی نداشته و در بیشتر خاک ها می توان به کشت آن اقدام کرد. از آنجا که گلبرگ های پژمرده به طور طبیعی می ریزند نیاز به سرزنی نیست مگر آنکه بخواهیم از ریزش بذر جلوگیری کنیم. اگر شدت نور گلخانه خیلی کم و دما خیلی بالا باشد گـل های ریز و ساقه های ضعیف به وجود می آید.

دارای بذر درشت و خشن است که در مهر ماه کشت می شود و در تقاط سردتر می توان در ابتدای بهار نیز به کشت آن اقدام کرد ولی در این حالت گل های کوچک و ضعیف تری تولید می کند. با آنکه به طور مستقیم کاشته می شود انتقال نشاء آن هم میسر است. گاهی برای اینکه از آن بیشتر استفاده شود آن را در دماهای مختلف در چند نوبت کشت می کنند.

مبدأ آن آمریکای جنوبی و مرکزی است. بسیار پر رشد بوده و نیاز به مراقبت خاصی ندارد. اغلب رقم های آن یک ساله اند ولی رقم های چندساله نیز دارد. دارای انواع مختلف بالارونده، نیمه بالا رونده، پیچنده، پا کوتاه و پا بلند است که اقسام پیچنده آن با دمبرگ های خود به دور گیاهان مجاور خود می پیچند. برگ های گرد یا بیضی شکل آن سپر مانند بوده و دمبرگ به وسط پهنک وصل می شود. در بعضی انواع آن برگ ها ابلق است. گل ها ممکن است کم پر یا پر پر بوده و به رنگ های زرد، زرد کمرنگ، نارنجی و قرمز دیده می شوند. در برخی از انواع آن، گلبرگ ها با رنگ های دیگر منقوش شده است. گل ها از کنار برگ خارج شده و دارای دمگل به نسبت بلند هستند. هر گل دارای یک مهمیز است.برگ لادن طعم و مزه شاهی یا تره تیزک را دارد و به همین علت آن را شاهی هندی می نامند. در خارج، از برگ های جوان آن در تهیه سالاد استفاده می شود. میوه های سبز آن به عنوان چاشنی به ترشی اضافه می شود. در قدیم دم کرده آن را به عنوان داروی مدر مصرف می کردند. همچنین از خیسانده بذر و برگ تازه لادن در الکل برای جلوگیری از ریزش مو استفاده می شود.برای کشت در گلخانه، سبدهای آویزان، کنار نرده ها و در حاشیه مناسب است. در مناطق جنوبی ایران که زمستان معتدل دارند به عنوان گل زمستانه یا بهاره در باغچه منازل کشت می شود.

کشت آن در پائیز و نگهداری در گلخانه موجب گلدهی در طول زمستان می شود و برای اوایل بهار نیز گلدان های پر گلی می توان داشت. در هوای آزاد تمام ماه های بهار، تابستان و پائیز گل می دهد.

لادن از گیاهانی است که طاقت آفتاب سوزان و هوای خشک را ندارد. به آب زیاد نیاز دارد و می تواند در خاک های ضعیف و کم کود هم رشد کند. برای گلدهی زیاد خاک آن باید به نسبت خشک باشد. اگر به لادن کود زیادی داده شود یا در خاک های قوی و حاصلخیز کشت شود باعث رشد زیاد برگ ها شده و هیچ گاه گل نمی دهد و یا گل بسیار کمی تولید می کند که آن هم در زیر برگ ها مخفی می ماند. اگر در باغچه کشت شود نباید خطر یخبندان وجود داشته باشد. این گیاه آفتاب دوست است ولی چند ساعت در روز سایه را تحمل می کند.

با بذر و قلمه قابل افزایش است و بهترین راه افزایش آن، کاشت مستقیم بذر در خرداد ماه در هوای آزاد است. بذرهای لادن درشت است (به اندازه یک نخود) و می توان آن را مستقیم در زمین کشت کرد. به انتقال حساس است، بنابراین کمتر به صورت نشایی کشت می شود. در مناطق سرد، بذر آن در اواخر زمستان در گلدان کشت می شود و پس از مساعد شدن هوا گیاه را با خاک اطراف ریشه به زمین منتقل می کنند و در این حالت گل زیادی در بهار تولید می شود. بذر لادن نباید زیاد در انبار بماند چون زیوایی خود را به سرعت از دست می دهد. رقم های پر پر با قلمه نیز افزایش می یابند و روش کار به این صورت است که شاخه های سفت آن را انتخاب کرده، برگ های آن را حذف می کنند و فقط چند برگ کوچک بالای ساقه را نگه داشته آن را در ظرف آب قرار می دهند و در جایی که آفاب ملایمی دارد قرار می دهند و در جایی که آفتاب ملایمی دارد قرار می دهند که به زودی ریشه تولید می کند. قلمه ریشه دار شده را به آرامی در گلدان قرار داده و روی ریشه ها را با خاک می پوشانند.

گیاهی یک ساله یا دائمی (در صورتی که زمستانها به خوبی ازآنها مراقبت شود!)است. برگ ها، کوچک و بیضی شکل و حاشیه آن ها دندانه دار است. گونه L. erinus چند ساله ای است که به صورت یک ساله پرورش داده می شود. گل های آن کوچک و شبیه پروانه، به رنگ آبی، سفید مایل به آبی، سفید، قرمز، بنفش و صورتی به صورت چشم دار و بدون چشم است. مناسب کاشت در حاشیه، سبدهای گل آویزان و یا گلدان می باشد. هر جا که نیاز به ایجاد یک کفپوش رونده باشد گیاه با ارزشی است. گونه دیگر آن L. cardinalisاست که گیاهی دائمی با ارتفاع ۶۰ سانتی متر بوده و گل های آن به رنگ به سفید، قرمز و صورتی به صورت سنبه ای در انتهای ساقه مشاهده می شود. تمام بخش های این گیاه سمی است.

اگر بذر کاری در اواخر زمستان انجام شود، در تابستان به گل می رود. اگر در اسفند تا اردیبهشت ماه با فواصل زمانی 15 روز کشت شوند، از اول خرداد تا اوایل آبان گل خواهیم داشت که می توان پیش از یخبندان گیاهان را از زمین درآورده، در گلدان قرار داد و در گلخانه سرد نگهداری و در طول زمستان نیز از گل های آن استفاده کرد..

یکی از تفاوتهای مهمی که لوبلیا ی یکساله رابا انواع چندساله متمایز می سازد این است که گیاهان یکساله ازاطراف رشد کرده و گسترش می یابد وگل های آن آبی رنگ می باشد در حالیکه گیاهان چندساله به سمت بالا رشد کرده و طویل می شوند. لوبلیا در محیطی به نسبت خنک و مرطوب در باغ رشد خوبی می کند. در مقابل نوسانات نور مقاوم بوده در آفتاب کامل تا سایه کامل به خوبی گل می دهد. در شرایط روزبلند به مقدار زیاد گل می دهد. نوردهی گیاه در زمستان که طول روز کمتر از 12 ساعت است گلدهی را تسریع می کند. در بهار بعد، وقتی گیاهان در دماهای بالاتر رشد می کنند، سایه دهی به ایجاد گیاهان کوتاه و متراکم تر کمک می کند. اما بهترین رشد را در مناطق با آب و هوای خنک دارد. در مناطق گرم باید در سایه کشت شود. اگر درمراحل اولیه رشد و نمو گیاهان سرزنی شوند انشعابات زیاد و گیاه پر پشت خواهد شد. با کاهش رشد گیاهان می توان آن ها را سربرداری کرد تا رشد تحریک شود.

از طریق بذر و قلمه افزایش می یابد. بذر های بسیار ریز لوبلیا که زیوایی خود را سال ها حفظ می کنند، در اواخر زمستان کاشته می شود و پس از 2 تا 3 هفته می تندند.همچنین در پاییز می توان پاجوش های گیاه را از خاک درآورده و در جای دیگر کشت نمود.

منشا آن آمریکای جنوبی است. گیاهی چندساله است که اغلب به صورت یک ساله پرورش داده می شود. شاخه های آن منشعب و برگ ها تخم مرغی شکل است. گل های آن به صورت گل آذین خوشه مرکب یا دیهیم در محور برگ ها تشکیل می شوند گل ها معطر و 5 لبه به قطر 2.5 تا 5 سانتی متر بوده و در رنگ های قرمز، زرد، سفید، صورتی و به صورت یک رنگ یا چند رنگ مشاهده می شوند. گل ها در بعد از ظهر یا در هوای ابری باز شده و صبح بسته می شوند. ریشه های آن ژوخه ای و می توان از آن جهت افزایش استفاده کرد. ارتفاع آن 60 –90 سانتی متر است و در حاشیه به عنوان پس زمینه گل های باغچه کاشته می شود.

با کاشت بذر در اوایل بهار در تابستان به گل رفته و گلدهی آن تا اواخر تابستان ادامه دارد!

تا حدودی سرما را تحمل می کند ولی اغلب شبیه گیاهان حساس به سرما کشت و کار می شود. نیاز به خاک زه کشی شده و نور کامل آفتاب دارد. در زمان رشد، آب فراوان نیاز دارد. در پایان فصل، بخش هوایی گیاه را می توان قطع کرد و با خاک پوش، ریشه آن را برای سال بعد حفظ کرد و یا اینکه ریشه های ژوخه ای آن را از خاک خارج کرده و شبیه ریشه های ژوخه ای گیاه مرکب آن را در محل مناسب به دور از سرما نگهداری و در بهار دوباره کشت کرد.

با بذر و ریشه های ژوخه ای قابل افزایش است که بذر آن در بهار در محل اصلی کاشته می شود. ریشه های ژوخه ای را می توان در آب و هوای مساعد در زمین نگه داشت و یا اینکه آن ها را در محلی بدون یخبندان نگهداری و در بهار کشت کرد.از زیبایی های این گیاه این است که درشب به دلیل گرده افشانی گلها باز میشوندو در روز میبندد!

بومی مدیترانه است. به خاطر شکل خاص گل که مشابه دهان حیوانات است، Snapdragon نامیده شده است. از گیاهان چندساله است که اغلب به صورت یک ساله استفاده می شود. گیاهی است که قسمت هوایی آن در اثر سرما ازبین می رود و در سال بعد می توان از ریشه های آن استفاده کرد و چنانچه در زمین نگهداری شود در سال دوم خیلی سریعتر از گل های تازه کشت شده گل می دهد. در واقع باید گفت این گیاه در مناطق با زمستان های سرد به صورت یک ساله و در نواحی با زمستان نه چندان سرد (حداقل دمای زمستان ۱۰ درجه سانتی گراد) به صورت دو ساله کشت می شود و در سال دوم محصول خوبی می دهد. در سال های بعد مرغوبیت خود را از دست می دهد. رقم هایی نیز یافت می شود که در شرایط مطلوب چندین سال دوام آورده و به صورت دائمی کشت و کار می شود.
گل میمون دارای 5 گلبرگ است که در مجموع به صورت دو لب در آمده اند. لب پایینی از 3 گلبرگ و لب بالایی از 2 گلبرگ تشکیل شده است که همیشه بسته هستند و به صورت دهانی در آمده که با فشار دادن طرفین لب، دهان باز می شود. حشرات و مورچه ها نمی توانند به داخل دهان راه یابند ولی زنبورعسل با مهارت خاصی وارد گل می شود و از شهد آن استفاده می کند. البته واریته هایی از این گیاه وجود دارد که دهانه گل آن ها همیشه باز است. گل ها در انتهای ساقه گل دهنده به صورت خوشه قرار دارند. برگ ها نیزه ای شکل، صاف، به رنگ سبز تیره تا ارغوانی و به طور معمول متقابل هستند. میمون از نظر ارتفاع به سه دسته پاکوتاه (20 سانتی متر)، متوسط (45 سانتی متر) و پابلند (65 سانتی متر) تقسیم می شود.

اگر بذرکاری در مرداد باشد و نشاء در پائیز به زمین منتقل شود در سال اول گل های خوبی می دهد ولی اگر اوایل بهار بذرکاری صورت گیرد و یا نشاءها منتقل شوند، سال اول گل نمی دهد و یا اینکه گل های ریز می دهد. گلدهی میمون در صورت سرزنی گل های پژمرده، از اواخر بهار تا پائیز یعنی تا سرد شدن هوا ادامه دارد. در مناطق گرمسیری در تمام مدت پائیز و زمستان گلدهی دارد.

گل میمون خیلی آفتاب دوست است ولی به سایه نیز مقاوم است. برای گلدهی مطلوب، حداقل نصف روز آفتاب نیاز دارد. رطوبت خام جهت تندش بذر و پس از آن باید در حد ظرفیت مزرعه باشد تا تهویه خوب انجام شود، چون به تهویه خاک بسیار حساس است. به هم زدن سطح خاک به ویژه در اوایل رشد و مبارزه با علف های هرز می تواند به قوی شدن بوته ها کمک می کند. انواعی از میمون که برای تولید گل بریدنی به کارمی رود نسبت به سایر گل های بریدنی نیاز یه کوددهی کمتری دارند. غلظت های بالای عناصر غذایی باعث زرد شدن برگ، کاهش تولید ماده خشک، ساقه کوتاه تر و گل کمتر می شود. کمبود بر (B)باعث مرگ نقاط رشد انتهایی و سقط خوشه های گل شده و به دنبال آن باعث رشد شاخساره های جانبی در قسمت های پایین ساقه می شود. کمبود بر در اثر کاربرد کلسیم یا آهک به علت واکنش ضدیت بین بر و کلسیم رخ می دهد. در مواردی که در شرایط آب وهوایی مناسب به عنوان گیاه چندساله پرورش داده می شود، بعد از خشک شدن گل ها، باید ساقه را سربرداری و برای تحریک رشد جدید و گلدهی دوباره، آن را کوددهی کرد.از نظر دما، گل میمون قادر است تا 10 درجه سانتی گراد را تحمل کند و در دمای پایین تر آسیب می بیند. دما همچنین می تواند روی جذب آب توسط ریشه اثر بگذارد. وقتی دمای خاک اطراف ریشه پایین باشد در صبح های آفتابی زمستان، گیاه پژمردگی نشان می دهد که به علت کاهش جذب آب توسط ریشه است. چیدن گل های کهنه و پژمرده به تداوم گلدهی کمک فراوانی می کند. برخی گلکاران یک یا دو بار گیاه را سرزنی می کنند که باعث ایجاد شاخه های جانبی متعدد می شود. پس از این کار بهتر است بلافاصله مقداری کود سرک داده شود تا امکان رشد شاخه های فرعی فراهم شود.

با بذر و قلمه افزایش می یابد. در جاهایی که زمستان ملایم دارند در پائیز و در مناطقی که زمستان سرد دارند در بهار بذرکاری انجام می شود. بذر ها برای تندشنیاز به نور داشته و سطحی کاشته می شوند و برای حفظ رطوبت در اطراف بذر روی محل کاشت را با شیشه یا پلاستیک می توان پوشاند. کشت آن می تواند به طور مستقیم در زمین اصلی پس از رفع خطر سرمای بهاره صورت گیرد و برای تولید گیاه زودرس باید زودتر در گلخانه یا شاسی کشت شود. در مناطقی که زمستان خیلی سرد ندارند، ممکن است گیاه تا سال دیگر بقی بماند و سال آینده گل بدهد ولی ترجیح داده می شود که هر ساله گیاه از بذر تهیه شود. در مناطق با زمستان ملایم، کاشت بذر در مرداد بر کاشت بهاره ترجیح داده می شود. اگر بذرکاری در مرداد ماه باشد و نشاء در پائیز به زمین منتقل شود در سال اول گل های خوبی می دهد. چون بذر گل میمون ریز است موقع کاشت باید آن را با کمی ماسه نرم و خشک مخلوط کرد و آن را روی زمین پاشید. افزایش به وسیله قلمه جهت رقم هایی که از راه بذر قابل افزایش نیستند مانند رقم های پر پر استفاده می شود. زمان قلمه گیری اواخر تابستان و یا اوایل پائیز است. قلمه ها می توانند از ساقه های بدون گل تهیه شوند. قلمه های ریشه دار در اوایل بهار به محل اصلی منتقل می شوند.

در انواعی که به عنوان بریدنی استفاده میشوند، ساقه گل زمانی برداشت می شوند که گلچه های خوشه باز شده باشند. خم شدن نوک ساقه به سمت بالا عارضه ای است که در اثر نگهداری ساقه های گل به صورت افقی اتفاق می افتد. کاربرد B۹می تواند باعث کاهش این عارضه شود. همچنین تیمار گل بلافاصله بعد از برداشت با نفتیل فتالمیک اسید زمین گرایی را خنثی کرده مانع خم شدن ساقه می شود. ترکیب کلسیمی Lanthanum chlorideنیز با جلوگیری از حرکت اکسین، مانع این پدیده می شود. گل میمون به اتیلن خیلی حساس است و در صورت وجود اتیلن به غلظت ppm0.5 یا بیشتر در هوا در مدت 24 ساعت پژمرده می شود. رقم های جدیدی از آن تولید شده که به اتیلن مقاوم تر هستند.

برخی از رقم های میمون به زنگ (Rust)حساس هستند که بهترین کار این است که چنانچه رقم حساس در منطقه وجود دارد با رقم های مقاوم جایگزین شود. سم پاشی با قارچ کش ها و پایین آوردن رطوبت می تواند به مقدار زیادی بیماری را کاهش دهد. از آفات گل میمون، کرم سبز رنگ کوچکی است که به کپسول بذر آن حمله می کند و بذرها را از بین می برد.

منشأ آن آمریکای جنوبی است. یک ساله بوده، ارتفاع آن به 10 –15 سانتی متر، ولی گسترش عرض آن تا 40 سانتی متر نیز می رسد. دارای برگ های گوشتی و استوانه ای شکل و نیز ساقه های گوشی براق و شکننده و پوشیده از کرک است و روی زمین پهن می شود. گل ناز بسیار متنوع است و دارای انواع کم پر و پر پر است. انواع کم پر آن دارای 5 گلبرگ است و انواع پر پر شبیه گل رز مینیاتوری است. گل های آن شب ها بسته و روزها با نور آفتاب باز می شوند. روزهایی که هوا ابری است گل ها بسته باقی می مانند. این گیاه چون گسترش عرضی زیادی دارد در مدت کوتاهی زمین را می پوشاند و یکی از گل های مناسب جهت تپه ها و سراشیبی ها است.

یکی از ویژگی های گل ناز که کمتر در سایر گل ها دیده می شود، مقاومت زیاد آن در برابر گرما و خشکی است. بنابراین در باغچه های سنگی جلو ساختمان ها که در اثر تابشی آفتاب بسیار گرم می شوند، یکی از نادرترین گل هایی است که می تواند کشت شده و شرایط موجود را تحمل کند. نسبت به حاصلخیزی خاک حساسیت زیادی ندارد و به تقریب شورپسند است. خاک آن باید زه کشی کافی داشته باشد. اگر خاک حاصلخیز باشد سریع رشد می کند و تمام بستر خود را می پوشاند. در بهار و پائیز کمتر آبیاری می شود ولی در روزهای گرم تابستان به آبیاری بیشتری نیاز دارد. ضمن اینکه می تواند بی آبی را برای مدتی تحمل کند. به روزهای کوتاه حتی در مراحل اولیه رشد حساس است و در طول روز کمتر از 11 ساعت رشد آن کند شده و به صورت طوقه ای در می آید. برای جلوگیری از این پدیده کاشت بذر باید زمانی که طول روز از این حد بیشتر شد انجام شود و یا اینکه به صورت مصنوعی طول روز مناسب برای آن فراهم گردد. مواظبت خاصی ندارد ولی چون ارتفاع آن کوتاه است باید خوب علف زنی شود تا مغلوب علف های هرز نشود.

با بذر و قلمه قابل افزایش است. بذر آن ریز بوده و باید با کمی ماسه یا خاک نرم مخلوط شود. بذر به صورت دست پاش در زمین اصلی کشت می شود. زمان کاشت وقتی است که خطر یخبندان رفع شده باشد. برای هر متر مربع زمین حدود 1 تا 2 گرم بذر کافی است. پس از 2 هفته بذرها سبز شده و پس از یک ماه به گل می روند. همچنین این گیاه خود کشت است و در سال بعد به صورت خود رو سبز می شود. در افزایش با قلمه های گوشتی، قلمه ها خیلی زود ریشه دار شده و گلدهی آن شروع می شود.

مبدأ آن چین و ژاپن است. گیاهی یک ساله با رنگ ها و شکل های مختلف گل بوده، برگ های آن متناوب و بیضوی با حاشیه دندانه دار است. انواع کم پر و پر پر با گلبرگ های باریک و پهن دارد. رنگ غالب آن ها سفید، صورتی، قرمز آتشی، آبی و ارغوانی است. دارای انواع پاکوتاه، متوسط و پابلند بوده که ارتفا آن ها از 15 تا 60 سانتی متر متغیر است. از انواع پابلند آن برای گل بریدنی و از انواع پاکوتاه آن برای کاشت در گلدان می توان استفاده کرد. نباید آن را با مینای چندساله که گاهی به آن مینای چینی نیز گفته می شود و گلبرگ های آن اغلب آبی، آبی مایل به بنفش و گاهی قرمز و سفید با مرکز زرد رنگ است، اشتباه کرد.

زمان گلدهی مینای یک ساله اواسط مرداد و شهریور است. برخی از رقم های آن دیرتر به گل می رود. از آنجا که این گیاه در بهار گل نمی دهد، برای خالی نماندن زمین از گل آن را با دیگر گل های بهاره به صورت ترکیبی می کارند. مینای یک ساله برای تسریع گل آغازی در دمای 13 –20 درجه سانتی گراد، به عنوان یک گیاه روز بلند اختیاری طبقه بندی می شود ولی در دمای 13 درجه سانتی گراد یا کمتر، روز بلند اجباری است و در شرایط روز کوتاه فقط به فرم طوقه ای رشد می کند. پس از گل آغازی در شرایط روز کوتاه نمو گل تسریع می شود. زمان گلدهی تحت تاثیر نسبت روزهای بلند به روزهای کوتاه قرار می گیرد. در شرایط روز کوتاه به کار بردن تیمار روز بلند (16 ساعت روشنایی) باعث افزایش طول ساقه و کاهش زمان تا گلدهی می شود. نوردهی دوره ای 7.5 دقیقه در هر نیم ساعت به طور معمول استفاده می شود.

خاک مناسب آن یک خاک غنی با زه کشی مناسب است. خاک مورد استفاده برای کاشت مینا پائیزه نباید با متیل بروماید گندزدایی شود چون باعث کاهش تندیدن بذر می شود. زیادی کلسیم در خاک نیز برای کاشت مینا پائیزه مناسب نیست. به حالت غرقابی بسیار حساس است و خاک سنگین برای رشد آن مناسب نیست. مینا پائیزه یک گیاه یک ساله زمستانه است اما می تواند در تابستان رشد کند. محصول تابستانه اغلب در محل سرپوشیده پرورش داده می شود. در مناطقی که بتوان دما را در محدوده 10 درجه سانتی گراد نگهداری کرد، در سراسر سال قابل پرورش است. با وجودی که یک گیاه یک ساله زمستانه است اما به سرمازدگی بسیار حساس است و بنابراین کاشت بذر آن باید در زمانی انجام شود که گیاه با دمای یخبندان مواجه نشود. سایه را تحمل می کند ولی نور فراوان آفتاب را ترجیح می دهد. از آنجا که ریشه های مینا سطحی است نباید دچار کم آبی شود. حذف گل های پژمرده به افزایش دوره گلدهی کمک می کند. سربرداری در بعضی رقم های مینا اثر مفید دارد و میتواند باعث افزایش انشعابات جانبی و تعداد گل در گیاه شود، گرچه گلدهی را مدتی به عقب می اندازد.

با بذر افزایش می یابد بذر آن در اسفند در شاسی سرد کشت شده و پس از یک مرحله جابجایی در مرحله 4 برگی، در اردیبهشت ماه به زمین اصلی منتقل می شود. زمان انتقال نشاء اثر زیادی روی موفقیت یا شکست در تولید این محصول دارد که به شرایط آب و هوایی بستگی دارد. پس از کاشت آبیاری شده و برای چند روز بهتر است روی آن ها سایبان ایجاد شود. برای ادامه گلدهی تا آخر پائیز بذر را در چند مرحله کشت می کنند. از زمان کاشت بذر تا گلدهی بسته به رقم 3 تا 5 ماه طول می کشد.

منشا آن جنوب آفریقا است. گیاهی یک ساله گوشتی و کم رشد با ارتفاع 10 –15 سانتی متر است. برگ های آن متقابلیا متناوب باریک و کشیده تا قاشق مانند با ساختارهای درخشان کریستال مانند در سطح آن است. در تابستان، گل های مینا مانند آن به رنگ سفید، صورتی، زرد، نارنجی و قرمز به صورت یک رنگ یا دو رنگ ظاهر می شوند. گل های این گیاه در شب و نیز در هوای ابری بسته و در نور آفتاب باز می شود. مناسب کاشت در حاشیه، باغ های صخره ای، سبد های آویزان و نیز در پایین وردهای (رزهای) استاندارد است.

با کاشت بذر در اوایل بهار، در تابستان به گل می رود و گلدهی آن تا اواخر تابستان ادامه دارد.

به سرما حساس است و نیاز به خاک های شنی و محل آفتابی دارد. تحمل زیادی در زمین های خشک و بایر دارد. برای افزایش گلدهی، گل های پژمرده باید حذف شوند.

بذر آن در اواخر زمستان یا اوایل بهار کاشته می شود و نشاء آن پس از رفع خطر سرما به زمین منتقل می شود. حدود 3 ماه پس از کاشت بذر به گل می رود.

مبدأ آن آمریکای شمالی است. از نظر ارتفاع، نوع گل و یک ساله و چندساله بودن، گونه های متفاوت دارد. گل ها اغلب کم پر و وسط گل یک مخروط به رنگ سیاه، قهوه ای یا سبز قرار دارد. گلبرگ ها زرد رنگ و گاهی ارغوانی و قهوه ای است. دارای رقم های پر پر نیز می باشد. در انواع پاکوتاه ارتفاع بوته بین ۱۵ – 60 سانتی متر است حال آنکه در انواع پابلند ارتفاع به 2 متر می رسد. ساقه ها منشعب، کرکدار و خشن، برگ ها بیضی شکل و قدری کشیده هستند.

انواع مختلف آن از اواخر بهار تا شروع سرمای پائیزه گل می دهند.

محل آفتاب رو برای این گل مناسب است و به تقریب در هر خاکی رشد می کند.

با بذر و تقسیم بوته زیاد می شود. کوکب کوهی بک ساله، با بذر و کوکب کوهی چندساله از طریق تقسیم بوته و همچنین کاشت بذر افزایش می یابد. در یک ساله ها بذر در اسفند ماه در شاسی سرد کشت شده و در اواخر فروردین یا اواسط اردیبهشت در زمین اصلی به فواصل ۳۰ – 40 سانتی متر نشاء می شود.
چندساله ها را گاهی در اواخر تابستان کشت می کنند و نشاء آن ها را در اواخر اسفند یا اوایل فروردین در محل اصلی می کـارند که در این صورت زودتر گـل می دهند. از زمان کـاشت بذر تا گلدهی ۴ – 5 ماه طول می کشد.

منشأ گازانیا آفریقای جنوبی است و حدود ۱۶ گونه دارد که همگی گیاهان علفی دائمی هستند. در مناطق معتدله می توان آن را به صورت چندساله کـشت کرد، ولی در مناطق سرد به صورت یک ساله کـشت و کـار می شود.گل ها درخشان و به رنگ های نارنجی، زرد، کرم و قرمز برنزی دیده می شود. گلبرگ ها اغلب در قاعده خود دارای هاله هایی به رنگ های تیره یا روشن از جـمله سفید، آبی، قهوه ای و سیاه هستند. در بیشتر ارقام آن، گل ها در روشنایی آفتاب باز شده و در شب و نیز در هوای ابری و مه آلود بسته می شوند. رشد بوته به صورت طوقه ای ایت. برگ ها در سطح فوقانی سبز تیره و صاف و در پشت نمدی شکل و سفید هستند. برای کشت در حاشیه و گلدان مناسب است.

از اواخر بهار تا شروع یخبندان گل می دهد.

نیاز به خاک خوب با زه کشی مناسب، نور کامل خورشید و هوای گرم دارد. از نظر مقاومت، نیمه مقاوم تا حساس است و اغلب می تواند دمای صفر یا زیر صفر درجه سانتی گراد ا به مدت کوتاه تحمل کند.

از طریق بذر و تقسیم بوته قابل افزایش است. بذر آن را در دی و بهمن در شاسی گرم یا گلخانه ای که دمای حدود ۱۶ درجه سانتی گراد داشته باشد کشت می کنند و سپس به گلدان های کوچک ۱۰ سانتی متری منتقل و پس از مقاوم سازی، در بهار به زمین اصلی منتقل می شود. مانند بیشتر چندساله ها می توان بذرکاری را در آخر تابستان انجام داد و نشاءها را در اسفند یا فروردین منتقل کرد. پس از ۳ – 4 می توان گیاه را تقسیم کرد.

برای شناسایی بوته گازانیا وقتی روی گل نیست فقط کافیست زیر برگ را نگاه کنید اگر نقره ای بود آن بوته گازانیا است.در طراحی باغ صخره ای کاشت یک بوته گازانیا به زیبایی و فانتزی شدن کار بسیار کمک میکند!

منشأ آن نواحی مرکزی و جنوبی آمریکا است. شـامل 125 گـونه یک سـاله، دو سـاله و چندسـاله است. برگ های آن نیزه ای شکل، گل ها معطر و به رنگ های سفید، زرد یا صورتی، فنجانی و گاهی شیپوری شکل هستند و به صورت منفرد و جانبی یا روی خوشه های انتهایی تشکیل می شوند. به تدریج گل ها در غروب یا شب باز شده و در طول روز پژمرده می شود.

با کاشت بذر در پائیز، در تابستان به گل می رود.

مقاوم به سرما، نیاز به خاک با زه کشی خوب داشته و باید در محل آفتابی کشت شود.

با بذر، تقسیم بوته و قلمه قابل افزایش است. بذر انواع یک ساله و چندساله در اوایل بهار و انواع دو ساله در اوایل تابستان در شاسی سرد کاشته می شود. بذر انواع یک ساله و دو ساله در پائیز در محل اصلی کشت می شود. تقسیم بوته در اوایل بهار انجام می شود. قلمه چوب نرم انواع چندساله از شاخساره های بدون گل در اواخر بهار تا اواسط تابستان گرفته می شود.