.
امروز داشتم با خودم فکر میکردم چقدر به آرزوهای خودک نزدیک شدم؟ الان در کدام پله قرار دارم؟
در بین افکارم که در طول زندگیم چه آرزوهایی در من خشکید و به فراموشی سپرده شد؟ به چند آرزو رسیدم که الان دقیقا در پله تحقق آنها ایستادم:
یادمه در دوران دبیرستان و راهنمایی زمانی که سر کلاس های حوصله سر بر مدرسه مینشستم به خودم میگفتم یک روز هم من معلم میشم و کلاس رو از این روزمرگی و خشکی نجات میدم. کاری میکنم دانش آموزان مثل من و خیلیای دیگه از درس و مدرسه فراری نشن و با شور و شوق سر کلاسم بیان. دوست داشتم کارهای غیر قابل پیش بینی و جذاب انجام بدم که اطرافیانم رو خوشحال کنه.طبیعتا در من رضایت درونی ایجاد میشد با این کار. خیلی دوست داشتم الگوی تعداد زیادی از مردم بشم.
و خوب الان هم معلم هستم، معلمی که خودش رو محدود به فضای کلاس و مطالب یکدست اون نکرده و سعی کرده دانش آموزانش هر جلسه از شرکت در کلاس کیف کنند و اذت ببرند. کسی که هر جلسه سعی داره با انجام کارهای غیر قابل پیش بینی (برای دانش آموزان) باعث لذتشون بشه و دانش آموزانش هر هفته برای شرکت در کلاسهاش لجظه شماری کنند. کسی که دانش آموزانش سعی میکنند از رفتار و برخوردش الگو برداری کنند و حرفهایی که هر جلسه سر کلاس میزنه رو عینا به خانه و خانواده کنتقل میکنند به طوری که حتی دانش آموزان و کارکنان مدارس دیگر هم از آن با خبر شدن و بازخوردش رو در موقعیت های مختلف به من میدن.
از این بابت خیلی خوشحالم و از اینکه خدا بهم این توفیق رو داده ممنونم. سعی میکنم هر روز بهتر از روز قبل باشم و از این نعمت بهره کافی ببرم
.
|
