بهتر است هرآنچه تاکنون در مورد نحوه لباس پوشیدن جنگجویان وایکینگ تصور می‌کردید را از یاد ببرید. مطمئنا جنگجویان شمالی از کلاه‌خود استفاده می‌کردند، اما آیا کلاه‌خودشان شبیه آنچه در فیلم‌ها دیده‌ایم، شاخ داشت؟ با وجود آنکه وایکینگ های قرون وسطی هیچ شباهت رفتاری با وایکینگ‌های قرن نهم ندارند اما هنوز هم در بسیاری از فیلم‌ها، کارتون‌ها و داستان‌ها از این مردم، تصویری وحشی ارائه می‌شود. در تصاویری که از زمان وایکینگ ها به‌جا مانده است، چنین کلاه‌خودهایی دیده نمی‌شود و تنها کلاه‌خودی که از زمان آن کشف شده است، شاخ ندارد. نقاشان و تصویرگران، احتمالا در قرن نوزدهم میلادی، چنین کلاه‌خودهایی را در آثار خود خلق کرده‌اند. آنها احتمالا از توصیفاتی که مورخان رومی و یونانی دوره‌ی باستانی در مورد ساکنان شمالی اروپا کرده‌اند، الهام گرفته بودند.

ساکنان مناطق اسکاندیناوی، حداقل شش هزار سال قبل، ورزش اسکی را ابداع کردند (البته شاید روس‌های باستان قبل از آنها این کار را کرده بودند). در زمان وایکینگ ها، اقوام «نورس»، اسکی را به عنوان روش مناسبی برای جابه‌جایی و نوع محبوبی از تفریح می‌دانستند. آنها حتی رب‌النوع اسکی داشتند و آن را ستایش می‌کردند.

وایکینگ ها به همکاری با هم اعتقادی نداشتند. در واقع آنها احتمالا حتی خود را وایکینگ نمی‌نامیدند؛ این واژه به تمام اقوام ساکن منطقه‌ی اسکاندیناوی که در سفرهای دریایی شرکت می‌کردند، گفته می‌شد. در زمان وایکینگ ها ، منطقه‌ای که اکنون کشورهای دانمارک، نروژ و سوئد را تشکیل می‌دهد، محل زندگی قبیله‌های فراوانی بود که هر کدام توسط رئیس قبیله‌ی خود رهبری می‌شد. این اقوام در مواقعی که سرگرم غارت سواحل خارجی نبودند، با هم می‌جنگیدند.

در کنار پارو زدن در قایق‌ها و بریدن سر دشمنان، مردان وایکینگ ها چه کارهای دیگری می‌کردند؟ در حفاری‌های مناطق باستانی متعلق به دوره‌ی وایکینگ ها وسایلی مانند موچین، ریش تراش، شانه، گوش پاک‌کن از جنس استخوان و شاخ پیدا شده است. وایکینگ ها همچنین دست‌کم هفته‌ای یک بار -بسیار بیشتر از دیگر اروپاییان آن زمان- حمام می‌کردند و از آب تنی در چشمه‌های آب گرم لذت می‌بردند.

هیچ شکی وجود ندارد که وایکینگ ها عاشق قایق‌ها و کشتی‌هایشان بودند. به همین دلیل دفن شدن در کشتی یا قایق برای آنها افتخار بسیار بزرگی بود. براساس اعتقادات آیین اقوام نورس، جنگجویان شجاع پس از مرگ، وارد زندگی سرشار از جشن و شادی و قلمرویی با شکوه می‌شدند و این‌طور تصور می‌شد که کشتی با قایق که در طول زندگی در خدمت آنها بوده است، کمکشان می‌کند تا به مقصد نهایی خود برسند. بنابراین مردان و زنان برجسته به همراه جنگ افزارها ، اشیای با ارزش و قیمتی و حتی بردگانشان در کشتی یا قایق دفن می‌شدند که این وسیله یا بعدا سوزانده و یا به خاک سپرده می‌شد.

بیشتر مردان وایکینگ به جای شمشیر، داس در دست داشتند. بعضی از آنها راهزنان بی‌عاطفه‌ای بودند که فقط برای غارت و آتش زدن روستاها سوار قایق‌هایشان می‌شدند، اما بیشترشان دست‌ کم در بخشی از سال، در صلح و صفا غلات می‌کاشتند. آنها همچنین در مزرعه های کوچکشان و معمولا فقط به میزان مورد نیاز خانواده‌ی خود، گاو ،بز، خوک و گوسفند پرورش می‌دادند.